Τά «Πτωχοπροδρομικά» ποιήματα μεταφέρουν τόν παλμόν τῆς καθημερινῆς ζωῆς τῶν πενήτων τοῦ Βυζαντίου κατά τόν XII αἰῶνα, κατά τρόπον ζωντανόν, ἄμεσον και γλαφυρόν. Πλούσια εἰς ἱστορικάς, λαογραφικάς και κοινωνιολογικάς πληροφορίας δέν εἶναι μόνον χρήσιμα διά τόν ἐρευνητήν ἀλλ’ ἀποτελοῦν και ἕνα τερπνόν ἀνάγνωσμα δια τόν φιλίστορα ἀναγνώστην, ὁ ὁποῖος θά ἀποκτήσῃ μίαν ἐναργέστατη εἰκόνα τῆς καθόλου κοινωνικῆς καταστάσεως τῆς ἐποχῆς τῆς δυναστείας τῶν Κομνηνῶν.

 Τά «Πτωχοπροδρομικά» ἀρχικῶς ἀπεδόθησαν εἰς τόν γνωστόν και πολύγραφον λόγιον του XII αἰῶνος Θεόδωρον Πρόδρομον, ωστόσον ἡ φιλολογική ἔρευνα κατέδειξε τήν ὕπαρξιν περισσοτέρων Προδρόμων. Οἱ ὁποίοι, λόγῳ τῆς πενίας των καί τῶν συνεχῶν αἰτήσεων των πρός τόν αὐτοκράτορα δι’ ὐλικήν καί οἰκονομικήν βοήθειαν, ὠνομάσθησαν Πτωχοπρόδρομοι. Καί κατ’ ἐπέκτασιν τά ποιήματά των «Πτωχοπροδρομικά». Πρόκειται, δηλαδή, περί ἐπαιτικῶν ποημάτων, τά ὁποῖα ὅπως δείχνουν αἱ μέχρι σήμερον ἔρευναι ἐδημιούργησαν ὁλόκληρον Σχολήν κατά τούς τελευταίους χρόνους τοῦ Βυζαντίου.