Η λίμνη της φωτιάς

Το κυρίαρχο στοιχείο στο καινούργιο βιβλίο του Αλέξανδρου Γ. Τσαγκαρέλλη, «Η ΛΙΜΝΗ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ», είναι πράγματι η φωτιά. Είναι, κατά πρώτο λόγο, η φωτιά του έρωτα, ο οποίος όχι μόνο δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα για το ξεδίπλωμα αυτής της ιστορίας, αλλά διαπερνά όλες τις σελίδες του μυθιστορήματος, ακόμα κι’ αν έρχεται σε δεύτερο πλάνο, ακόμα κι’ αν γίνεται το φόντο για τις όποιες άλλες περιπέτειες των ηρώων του μέσα στην φωτιά του πολέμου, είτε αυτός είναι ο πόλεμος για την ανατροπή του Σουλτάνου και την επικράτηση των Νεοτούρκων, είτε ο πόλεμος μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων – η γνωστή μας Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή, είτε τέλος ο Εμφύλιος πόλεμος ο δικός μας. Παράλληλα με τη φωτιά του έρωτα, ανάβει η φωτιά του μίσους, είτε πρόκειται για το ανομολόγητο μίσος που γεννάει ο παραγκωνισμός του Νουρή, (νόθου γιού του Ρουστέμ – μπέη) είτε για την αγανάκτηση κι’ αντιπαλότητα που αισθάνεται η νόμιμη θυγατέρα του, η Ακιντέ, από την πρώτη γυναίκα του Ρουστέμ, την μωαμεθανή Τσερκέζα που πέθανε, αφού ο πατέρας της δίνεται ολοκληρωτικά, σε δεύτερο γάμο, στη Ρωμιά Σωσάνα κι’ απαρνιέται – έστω και κρυφά – την πίστη του για να ικανοποιήσει τους όρους της μητριάς της. Αντιπαλότητα και μίσος που την οδηγούν στην απόφαση να τους εκδικηθεί, ακυρώνοντας την επικράτηση της θέλησης της μητριάς της με το να κερδίσει το γιό της – ετεροθαλή αδερφό της ίδιας – στην δική της πίστη, την πίστη του Αλλάχ. Χρησιμοποιεί γι’ αυτό τα γυναικεία της όπλα, και δίχως να το θέλει ανάβει μιαν άλλη, δεύτερη μεγάλη φωτιά, μια φωτιά πάθους, στην οποία θα καεί κι’ ίδια. Η Ακιντέ, η πανέμορφη, φλογερή αλλά και πανούργα ηρωίδα, πιάνεται η ίδια στο δόκανο που στήνει, κι από κει και πέρα η ζωή της καθορίζεται απ’ την προσπάθεια να κρατήσει τον αγαπημένο της αδερφό Σουκρή (όπως τον θέλει η ίδια) στην πίστη της, αλλά και στην ζωή της. Εκείνος όμως, που οι επιθυμίες του είναι διχασμένες ανάμεσα στην πίστη του Χριστού – την πίστη της μητέρας του – και τον ασίγαστο πόθο του για το κορμί της Ακιντέ, με τις επιλογές και τα σφάλματά του ακυρώνει τις προσπάθειές της, μετατρέποντάς την σε τραγική φιγούρα που θα καεί σε μια φωτιά εξαγνισμού, αφού πρώτα θα καταστραφούν τα πάντα μέσα στη φωτιά του πολέμου και της προδοσίας. Πέρα απ’ τα παραπάνω όμως, και γύρω απ’ τους δυο πρωταγωνιστές, την Ακιντέ και τον Σουκρή (ή Εμμανουήλ, σύμφωνα με την επιθυμία της μητέρας του) κινούνται αρκετοί ακόμα χαρακτήρες, όπως εκείνος του Λεόντιου, του οποίου η αφοσίωση στην οικογένεια του Ρουστέμ τον οδηγεί στο θάνατο, της Βενετίας που θυσιάζεται για χάρη των παγιδευμένων ανταρτών συντρόφων της στο βουνό, ή ακόμα του Τσεβάτ, του καλοσυνάτου, φιλοσοφημένου Τούρκου που περιμαζεύει τον πολύπαθο (αλλ’ όχι αναξιοπαθούντα πρωταγωνιστή) όταν, δαρμένος ανηλεώς, πετιέται στην θάλασσα απ’ τους ανθρώπους του παραλίγο πεθερού του. Γύρω τους, κινείται ένας κόσμος ολόκληρος, ο οποίος εμπλέκεται και επηρεάζει τις εξελίξεις αυτής της ιστορίας που κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο μέχρι και την τελευταία της παράγραφο.